Το σκυριανό αλογάκι

 

Η ξεχωριστή φυσιογνωμία της Σκύρου, που τη διακρίνει μεταξύ των νησιών του Αιγαίου, πηγάζει από τις φυσικές της ομορφιές, τους μοναδικούς πολιτισμικούς της θησαυρούς και φυσικά το παγκοσμίως διάσημο μικρόσωμο Σκυριανό αλογάκι, το όμορφο αυτό δώρο της μητέρας φύσης προς τη Σκύρο.

Το μοναδικό μικροκαμωμένο και λεπτοκόκαλο αλογάκι, παρόλο που μοιάζει,  δεν έχει καμία σχέση με τα συμπαθή τετράποδα πόνι. Το Σκυριανό αλογάκι είναι μία από τις φυλές των αλόγων που υπήρχε κατά την αρχαιότητα σε όλη την Ελλάδα και κυρίως στην Αττική, τη Θάσο, τη Ρόδο και τη Μυτιλήνη.

Είναι όμορφο με όρθια μικρά αυτιά. Τα μάτια του είναι μεγάλα και έξυπνα. Επίσης μεγάλα είναι τα ρουθούνια του. Ο λαιμός του είναι πολύ δυνατός και χοντρός σε αναλογία με τις ωμοπλάτες και το στέρνο. Η χαίτη του είναι μακριά και πλούσια με ένα χρώμα συνήθως πιο σκούρο από το δέρμα. Το κορμί του είναι ορθογώνιο και τα πόδια του λεπτά και γερά. Η κοιλιά του συγκριτικά με άλλα είδη αλόγων είναι αρκετά μεγάλη και η ουρά του είναι πολύ μακριά. Τα χρώματά του έχουν διάφορες αποχρώσεις του καστανού και του καφεκόκκκινου και σπανιότατα του λευκού ή του γκρίζου. Γενικά το Σκυριανό αλογάκι χαρακτηρίζεται από ζωηράδα, εξυπνάδα, αντοχή, ταχύτητα και κοινωνικότητα, γεγονός, που το κάνει ιδανικό για την εκπαίδευση μικρών παιδιών, στα οποία φαίνεται πως έχει αδυναμία.

Τα άλογα της Σκύρου παρουσιάζουν εκπληκτική ομοιότητα με εκείνα που είναι σκαλισμένα στη ζωφόρο του Παρθενώνα. Έχουν την ίδια ομορφιά και τις ίδιες ιδιομορφίες στην κατασκευή του σώματος. Η πιο σημαντική ομοιότητα έχει σχέση με το μέγεθος.

 Από τα βάθη των αιώνων το Σκυριανό αλογάκι  ζούσε ελεύθερο στο νοτιοανατολικό τμήμα του νησιού, στο χαμηλό βουνό «Κόχυλας» ή όπως το ονομάζουν οι Σκυριανοί «Βουνό». Το καλοκαίρι, κατά την περίοδο του θερισμού και του αλωνίσματος, τα ελεύθερα μέχρι τότε αλογάκια υποτάσσονταν στον άνθρωπο για να του προσφέρουν αναγκαστικά τις υπηρεσίες τους. Όταν, λοιπόν, περίπου την εποχή του αλωνίσματος, άρχιζε η ξηρασία στο «Βουνό», τα αλογάκια κατέβαιναν να ξεδιψάσουν στην πηγή Νύφι. Εκεί οι Σκυριανοί γεωργοί , που γνώριζαν ο καθένας τα αλογάκια του από την προηγούμενη χρονιά, παραφύλαγαν για να τα πιάσουν και να τα φέρουν στο αλώνι για να λιώσουν τα στάχυα με τα πόδια τους.