Το Σκυριανό ανώγι

 

Τη σκάλα ανέβα την ψηλή, τη φρεσκοασβεστωμένη

που λες πως είν’ απάτητη και καινουριοχτισμένη

Και πάρε την ανάσα σου στο ξύλινο μπαλκόνι

που πλέκεται η γαρουφαλιά κι ανθεί το πελαργόνι

Πήγαινε μέσα κοίταξε την ασκατζιά τριγύρω

ρίξε στα ράφια μια ματιά στους τοίχους γύρω γύρω

να ιδείς το τζάκι, τη φυγού πώς είναι στολισμένη

με την αλώνη του σπιτιού, μορφοσυγυρισμένη

Πιατέλες της Κιουτάχειας, πιάτα ζωγραφισμένα

Ροδίτικα ασπρολάγηνα με χάρη αραδιασμένα

Μα κι όταν ρίξεις στο σοφά το βλέμμα θα θαμάσεις

κιλίμια χιλιοπλούμιστα, που ‘ναι το νου να χάσεις

πολιτικοί κι ολόχρυσοι, αρχαίοι μαχραμάδες

πεύκια και χρέμια πλουμιστά λιάπικοι μαστραπάδες

Στο τέμπλο ξεχωρίζουνε, διπλοσιδερωμένες

προσκεφαλάδες ορκωτές με τέχνη κεντημένες

Πλάι στ’ ασημοκάντηλο γκόρφι μαλαματένιο

στολίζει τα εικονίσματα κι αστράφτει κρεμασμένο

Σκύψε στο αποκρέβατο, που ν’ πιο κρυφός στο μάτι

Ταψιά, ταβάδες και σινιά γύρω στο σταμνοστάτη

Θα πεις πια χέρια τα ‘βαλαν, όλα σε τέτοια τάξη;

Της Σκυριανής της κοπελιάς, που πλέκει το μετάξι

Θέλεις δε θέλεις ρέγεσαι, τριγύρω να κοιτάζεις

και σαν Μουσείο λαϊκό όλα να τα ξετάζεις.