Στη Σκύρο συνηθίζεται να προσφέρονται στο κάλεσμα του γάμου, στο κέρασμα, στα βαφτίσια και σε καλορίζικα. Θεωρούνται και ως αντικείμενο αξιολόγησης μαγειρικών ικανοτήτων των γυναικών της Σκύρου. Η συνήθεια αυτή κρατάει από πολύ παλιά και διατηρείται μέχρι σήμερα.

Στο γάμο, από τα πολύ παλιά χρόνια, ο «δίσκος» με τις τηγανίτες ήταν το κέρασμα των παρευρισκομένων. Δίπλα σ’ αυτόν που κράταγε τον δίσκο, κάποιος άλλος κράταγε ένα βάζο με το μέλι ,έτσι ώστε, μόλις ο καλεσμένος έπαιρνε την τηγανίτα του, μπορούσε να την βουτήξει στο μέλι. Δίπλα κάποιος άλλος κέρναγε το ούζο σε μικρά ποτηράκια. Το πιάτο με τις τηγανίτες, το ίδιο στολισμένο και δεμένο με κεντήματα σε κόμπο, ήταν το κάλεσμα για τον γάμο.

Ο σκυριανός γάμος ήταν ένα γλέντι που κρατούσε σχεδόν δέκα μέρες και είχε πολλές και ποικίλες φάσεις. Η έκθεση των προικιών της νύφης, η μεταφορά των πραγμάτων του γαμπρού μέσα σε πανέρες, που τις κρατούσαν οι συγγενείς και τα παιδιά, η στέψη, ο χορός στην πλατεία, τα λαϊκά όργανα και τα τραγούδια.

« Δυο ήλιοι, δυο φεγγάρια βγήκανε σήμερα.

Τόνα στο πρόσωπό σου τ’ άλλο στα σύννεφα.

Σγουρέ βασιλικέ μου και μαντζουράνα μου

Εσύ θα με χωρίσεις από τη μάνα μου!».

Απ΄το σπίτι των νεονύμφων περνούσαν όλοι να ευχηθούν και να θαυμάσουν τα προικιά και να κεραστούν τις τηγανίτες.